Dit klinkt heel logisch toch?
Je kijkt wat het gras nodig heeft en probeert hierin te voorzien.
Maar waarom doen we dit dan niet voor onszelf?
Voelen we ons beter als we tegen onszelf zeggen dat het niet goed genoeg is, dat het niet snel genoeg gaat, dat het eigenlijk anders zou moeten zijn?
Probeer jezelf eens af te vragen wat je nodig hebt. Welke van de houdingskwaliteiten die we beoefenen met mindfulness zou behulpzaam kunnen zijn?
Misschien wel geduld. Misschien heeft iets ‘gewoon’ tijd nodig.
Misschien wel vertrouwen.
Misschien wel allebei. Wanneer je gras hebt gezaaid laat je het ook met rust. Omdat je erop vertrouwt dat er een moment komt waarop de grassprietjes zichtbaar worden. Je gaat niet tussentijds de grond omwoelen om te kijken of de zaadjes al aan het ontkiemen zijn.
Misschien besef je wel dat je heel hard je best aan het doen bent om iets voor elkaar te krijgen, omdat het NU niet oké is en gun je jezelf wat minder te streven.
Misschien wel aanvaarding. Misschien besef je dat het NU even niet anders is en kun je hiermee de situatie ‘laten zijn’ zoals deze is.
Of is er oordelen. Over de situatie, over anderen, over jezelf. Hoor je jezelf steeds zeggen wat je er allemaal van vindt.
Misschien helpt het om dit in te zien en jezelf wat minder oordelen toe te wensen en wat meer gebruik te maken van je ‘frisse blik’. Waarbij je elke moment ziet als een nieuw moment.
En wanneer deze houdingskwaliteiten niet met je resoneren kun je jezelf natuurlijk gewoon vragen wat je nodig hebt. Wat zou je iemand anders adviseren? En kun je dat op dit moment ook aan jezelf geven?
Ik ben benieuwd wat er NU in je opkomt en of je hier naar gaat handelen! Laat je het me weten?
