Ik ga iets met je delen. Hoe het voor mij werkt wanneer ik word geraakt door iets persoonlijks, iets dat diep binnenin iets losmaakt. Maar nog voordat ik echt kan voelen, springt mijn hoofd ertussen. Het begint te denken, verklaren, en alles te beredeneren. Alsof ik mezelf ‘schrap zet’, mezelf bescherm door het gevoel kleiner te maken of weg te rationaliseren. Het voelt als een kluisdeur die met een luide klap dichtgaat. Ik voel verkramping, ik zet mezelf op slot. En hoe graag ik ook wil, ik kom er op dat moment niet uit.
Ik weet verstandelijk dat ik het gevoel ruimte moet geven, dat het er mag zijn. Maar in het moment lukt dat nog niet altijd. Wat ik mezelf toewens is dat ik ontspannen mag zijn, dat ik me gedragen en omringd voel door mijn eigen liefde. Dat ik kwetsbaarder durf te zijn en daardoor méér kan ervaren – de tienduizenden vreugdes én verdriet die het leven rijk is.
Waarom gebeurt dit? Het mechanisme achter ons beschermingspatroon
Dit beschermingsmechanisme dat ik ontwikkeld heb, is eigenlijk heel begrijpelijk. Als kind leerde ik dat het niet altijd veilig was om alles te voelen. Emoties uiten bracht toen vaak geen ruimte of begrip. Daarom sprong mijn ‘innerlijke saboteur’ in om me te beschermen: een stem in mijn hoofd die zegt dat ik beter niet kan voelen, maar kan verklaren en controleren. Zo voorkwam ik pijn en teleurstelling.
Biologisch gezien gebeurt er ook veel in ons lijf bij zo’n mechanisme. Bij een bedreiging schakelt het zenuwstelsel over op de ‘vecht-vlucht-bevries’-reactie. Het lichaam maakt adrenaline en cortisol aan, spieren spannen zich, de adem wordt sneller of juist korter, en de hersenen schakelen van het voelen naar het denken om te overleven. In die staat ‘schiet’ je brein in een overlevingsmodus, waardoor het contact met je gevoel tijdelijk afgesloten wordt.
De innerlijke saboteur: je beschermengel die soms tegenwerkt
Die stem in je hoofd die je weg probeert te houden bij je gevoel noemen we de innerlijke saboteur. Hij bedoelt het goed: hij wil je beschermen tegen pijn en kwetsbaarheid. Maar doordat hij je tegenhoudt om echt te voelen, belemmert hij ook je groei en zelfinzicht. Je wordt een soort gevangene van je eigen gedachten.
Het mooie is dat je deze saboteur kunt leren herkennen en er een vriendelijke houding naar kunt ontwikkelen. Je hoeft hem niet te veroordelen, maar je kunt wel bewust kiezen om hem toe te laten en vervolgens met compassie het gevoel te omarmen dat eronder ligt. Zo ontstaat er ruimte om het oude patroon los te laten en te groeien naar meer verbinding met jezelf.
Mindfulness-oefening: Wees er voor jezelf als je hoofd opspringt
Herken je dit? En zou je ook, net als ik, willen oefenen hoe je vriendelijker voor jezelf kunt zijn in zulke momenten? Misschien kun je dit eens proberen wanneer je voelt dat je hoofd het overneemt.
- Breng je aandacht naar je ademhaling. Voel de lucht binnenkomen en weer gaan, zonder het te veranderen.
- Observeer waar je spanning voelt in je lichaam, zonder het weg te willen hebben.
- Stel je voor dat je die plek zacht vasthoudt, met een liefdevolle gedachte als: Ik ben hier voor je, het is oké om dit te voelen.
- Je hoeft het niet te begrijpen of op te lossen. Alleen aanwezig zijn met wat er is.
- Richt je aandacht op je ademhaling en nodig jezelf uit om met milde aandacht het gevoel toe te laten, ook al voelt het spannend.
- Herinner jezelf eraan dat dit gevoel tijdelijk is en dat jij de ruimte hebt om het te ervaren en te dragen.
- Sluit af met een liefdevolle gedachte, bijvoorbeeld: Ik mag voelen, ik ben veilig, ik ben lief voor mezelf.
Deze oefening helpt mij om die kluisdeur stukje bij beetje zachter te maken en ruimte te geven aan wat er is.
Jouw uitnodiging
Herken jij jezelf in dit verhaal? Heb jij ook momenten waarop je hoofd de emoties in de weg zit? Dan nodig ik je uit om deze oefening te proberen. Gun jezelf die zachtheid en liefdevolle aandacht. Het is de sleutel om meer verbinding te voelen met jezelf en jouw innerlijke wijsheid.
Welke ervaring heb jij met je hoofd dat je in de weg zit? Laat het weten in de reacties, dan kunnen we er samen van leren. 💜
