Al heel lang ben ik op zoek.
Zo voelde het ook altijd, alsof er ergens iets was wat ik nog niet wist. Alsof er ergens iets op mij lag te wachten en als ik dat zou lezen, als ik dat zou weten dat hoefde ik niet meer verder te zoeken. Een antwoord op een vraag?
Er was altijd wel wat te vragen, en als ik het ene wist dan kwam er weer een volgende vraag. Elke keer denken te snappen hoe het leven werkt, waar het werkelijk om draait. Maar ik zag niet dat het zoeken buiten mijzelf me nooit dichterbij het antwoord zou brengen. Weer een nieuwe visie om eens uit te proberen. Het bracht me tijdelijke rust.
Pas wanneer ik stappen ging zetten om te luisteren naar mezelf en niet naar hoe het leven volgens anderen geleefd dient te worden voelde ik een andere rust. Echte rust. Het is eigenlijk niet eens te omschrijven als rust.
Steeds wanneer ik oefen in stil zijn en luister naar datgene wat overblijft wanneer de gedachten er niet meer zijn, wanneer de stemmetjes in mijn hoofd niet meer praten voel ik waar het om gaat. Het is niet uit te drukken in woorden…..
Woorden doen te kort aan dat wat overblijft wanneer je alles wat je denkt te zijn laat vallen. Wanneer je alle laagjes weg haalt, wanneer je ziet wat je allemaal niet bent.
Hoe minder er over blijft hoe meer er over blijft.
