Hoewel ik er in het begin altijd een beetje moeite mee heb om de herfst te verwelkomen kan ik er ook wel weer van genieten wanneer ik niet meer om zijn aanwezigheid heen kan.
De bladeren beginnen te vallen en ik zie ineens overal schitterende verschillende kleuren in de bomen, die niet zoveel opvielen toen ze nog groen waren. Het wandelen over de gevallen bladeren levert een heerlijk gekraak op onder mijn schoenen. Ik betrap mezelf erop dat ik er bewust overheen loop om de verschillende geluiden te horen. Het heeft iets geruststellends.
De herfst is het seizoen van loslaten. Misschien heb ik daarom meer met de lente en de zomer. Ik leef helemaal op met het groeien en bloeien van nieuw leven, ontwikkelen, ‘in volle bloei’ zijn. Maar ik weet ook als geen ander dat alle seizoenen even waardevol zijn en elk op hun eigen manier iets toe te voegen hebben en essentieel zijn voor het leven.
Ook in mij mag ik dus alle seizoenen verwelkomen. Ook ik mag laten zijn, loslaten, opruimen, laten vallen wat niet meer dient en ruimte maken voor nieuwe ervaringen. Me opmaken voor een tijd waarin het nodig is om bij jezelf te komen, thuis te komen, wat meer naar binnen te keren, je energie op de juiste manier gebruiken.
En ook de wind en de regen, waarvan ik kan gaan mopperen, mag er zijn. Ook die heeft een reden. Laat het maar stormen. Laat het af en toe maar donker zijn, laat de hele boel maar door elkaar lopen. Niks blijft. Ook dit gaat weer voorbij en heeft zo zijn reden. Hierdoor ontstaat er ook weer behoefte aan warmte en aan licht.
Ik mag weer op zoek op welke manier ik mezelf warmte kan geven en een licht in en voor mezelf kan zijn.
Er is zoveel te ontdekken wanneer we echt luisteren…..
Wist je dat je in stilte pas echt kunt horen? Luisteren naar de stem die geen woorden gebruikt.
Hoe vaak laat jij echt de stilte toe? Hoe vaak neem je de tijd om even niet te ‘doen’ maar even te ‘zijn’?