Een paar weken geleden ben ik voor het eerst gebeten door een hond.
Tijdens mijn rondje hardlopen werd ik ineens verrast door een hond die blijkbaar van mij schrok en in het voorbijgaan beet hij in mijn bil. Het was een gekke en ook wel pijnlijke gebeurtenis, ik dacht alleen fysiek.
Ik ben opgegroeid met honden en was nooit bang. Nu nog steeds niet, maar mijn brein heeft toch iets opgeslagen, want toen er afgelopen week tijdens het hardlopen een hond op mij afgerend kwam voelde ik de fysieke reactie in mijn buik.
Blijkbaar denkt mijn brein nu: “Dit is een situatie die gevaarlijk zou kunnen zijn, dus let op!” En zorgt er voor dat je anders gaat denken en handelen.
Nu is dit natuurlijk heel handig wanneer het echt altijd een gevaarlijke situatie is. Bijvoorbeeld je hand branden aan een kaars. Dat is altijd pijnlijk en wil je dus liever vermijden.
Maar niet elke hond die ik tegenkom zal mij bijten.
Probeer eens te denken aan andere situaties die je hebt meegemaakt in je leven en wellicht ook wel vormen van ’trauma’ hebben opgeleverd.
Misschien reikte je uit naar je ouders, misschien fysiek door een hand te geven of om hulp te vragen. En wat nou als dit een aantal keren onbeantwoord bleef? Wat denk jij dat er in je brein gebeurt? Dit is een pijnlijk gevoel. Je hebt iets nodig en ontvangt het niet of voelt misschien zelfs afwijzing.
Je brein gaat in de toekomst deze situaties vermijden, want er bestaat de kans op de pijn van afwijzing.
Niet meer om hulp vragen, alles zelf willen doen, geen uitreiking doen naar iemand die dichtbij je staat. Dit zou vervolgens als heel normaal gedrag kunnen gaan voelen.
Wat ik hiermee wil zeggen: trauma is niet altijd groot of dramatisch. Het zit soms in de kleine dingen die je systeem is gaan interpreteren als “gevaar”. En dat is precies waar het om draait: interpretatie. Je brein en lichaam slaan de ervaring op, inclusief de bijbehorende gevoelens en reacties, en plakken daar een label op: gevaarlijk, vermijden, bevriezen, vechten of vluchten.
En dat is ook precies waarom het releasen van trauma zo belangrijk is. Niet om te zeggen dat je reactie ‘fout’ is – integendeel. Je systeem doet precies wat het moet doen: jou veilig houden. Alleen… soms doet het dat nog op basis van oude data.
En dan is het moment daar:
🌀 Je voelt een herbeleving.
🌀 Je lichaam reageert alsof het nú gebeurt.
🌀 Je hoofd weet dat het niet rationeel is, maar je lijf heeft die boodschap nog niet ontvangen.
Dus wat kun je dan doen?
🌬️ 1. Erken wat er gebeurt
Zeg tegen jezelf: “Oh, mijn systeem denkt dat dit gevaarlijk is. Dat is oké. Het probeert me te beschermen.”
Dit haalt al een deel van de lading af.
🧘♀️ 2. Breng jezelf terug naar het nu
Gebruik je zintuigen. Wat zie je? Wat hoor je? Voel je je voeten op de grond?
Dit helpt je zenuwstelsel om te begrijpen: het is nú veilig.
💗 3. Geef jezelf wat je toen miste
Was er ooit een moment dat je uitreikte en niet werd gezien?
Kun je jezelf nu wél dat warme gevoel geven? Een hand op je hart. Een innerlijke geruststelling. Een zachte ademhaling.
Soms helpt het ook om het wél uit te spreken tegen iemand, om die cirkel bewust te doorbreken.
✨ En zo releasen we niet alleen trauma, maar doen we dat met real ease. Niet forceren. Niet fixen. Maar met liefdevolle aandacht aanwezig zijn bij wat zich aandient – en het stap voor stap laten smelten.
Je hoeft het niet alleen te doen. Soms zit er iets vast in je lijf of systeem wat je hoofd allang begrijpt, maar waar je hart en zenuwstelsel nog even in mee mogen.
Of het nu gaat om een blauwe plek, een oude wond of een patroon dat je telkens weer herkent – ik kijk graag met je mee.
💫 In augustus start een nieuwe groep voor de 8-weekse mindfulness training.
Of misschien past individuele coaching nu beter bij je. Samen maken we ruimte voor zachtheid, inzicht en heelwording.
En ik sluit af met een klein gedichtje voor jou:
Niet alles wat voelt is van nu,
soms spreekt het verleden zachtjes mee.
Wees lief voor het kind in jou,
en adem je langzaam vrij.
Liefs, Nathalie
