Heb ik je al eens verteld over de ’90 second rule’ van Jill Bolte Taylor?
Ze is hersenonderzoekster en vertelt een inspirerend verhaal over wat er met haar gebeurde toen ze een herseninfarct kreeg. Hele mooi inzichten over bewustzijn. Maar die deel ik wel een andere keer ?
Wanneer we een emotie ervaren gebeurt er van alles in ons lichaam. Er worden allerlei chemische processen in gang gezet.
Wanneer je de emotie de kans geeft om er ‘te zijn’, duurt het 90 seconden om weer helemaal uit je systeem te verdwijnen.
Dat is niet zo lang toch?
Meestal voelt het veel langer. Soms kan het wel dagen duren of steeds weer terugkomen. Hoe kan dat dan?
Dat komt doordat je mind steeds de controle wil nemen en je je identificeert met de emotie, met het gevoel.
Maar ik voel dat toch? Dan ben ik toch verdrietig of boos of iets anders.
Daar gaan we de mist in.
We ZIJN niet de emotie. We HEBBEN een emotie.
We ZIJN niet verdrietig of boos. Een emotie voel je, ervaar je.
Door alle gedachten die er door de emotie opkomen, alle oordelen en misschien wel het verzet tegen het gevoel dat de emotie met zich meebrengt duurt het dus alleen maar langer dan 90 seconden. Net zo lang als dat je je blijft identificeren met het gevoel.
Dus wanneer je de volgende keer een emotie ervaart, kijk dan eens of je het kunt benoemen.
Misschien wel door het heel onpersoonlijk te maken. Bijvoorbeeld door te zeggen: er wordt nu boosheid ervaren.
Op deze manier mag het gevoel er zijn, zonder het te koppelen aan jouw verhaal en kan het in 90 seconden door je lichaam worden verwerkt.
Laat je me weten hoe dit voor jou werkt?
