Je best doen….

….niet meer zo je best te doen.

Ook ik trap er nog wel eens in.
Iedereen leert in zijn of haar leven hoe je iets gedaan krijgt. Je kijkt het af bij je ouders, krijgt het mee in je opvoeding of leert het op school. Bij mij was dit een overtuiging op zichzelf geworden: Als je iets gedaan wil krijgen moet je er hard voor werken en het zal niet makkelijk gaan.
Met je overtuigingen creëer je je werkelijkheid en ga je steeds op zoek naar bewijs. Je kunt je voorstellen dat hiermee voor mij elke ervaring een redelijke worsteling werd.
Maar wat als je jezelf eens de overtuiging zou aanleren dat je niet zo hard je best hoeft te doen. Wat als je jezelf zou aanleren dat alles moeiteloos mag gaan zonder er heel hard voor te werken?
En dan zeg ik niet dat je moet gaan zitten wensen en dat het dan op magische wijze verschijnt. Je mag er nog steeds iets voor doen, maar de manier waarop en daarmee de ervaring zouden veel fijner kunnen zijn.
Heel hard je best doen en streven heeft iets van spanning in zich. Veel inspanning. Vanuit spanning kan er niets stromen. Probeer je maar eens voor te stellen hoe je lichaam voelt wanneer alles is aangespannen. Dan ontstaat er zelfs letterlijk verkramping.
Wanneer er daarna een moment volgt van ontspanning kun je letterlijk alles weer voelen stromen in je lichaam.
Dat is je natuurlijke staat van zijn. En deze zouden we veel vaker mogen gebruiken.
En als je even niet meer weet hoe? Kijk dan maar naar buiten, naar de natuur. Alles gaat als vanzelf, precies hoe het moet gaan zonder heel hard haar best te doen.
Ons ego, het poppetje dat ons de hele dag van alles influistert, dat wat alles zo serieus neemt wat er voorbij komt in onze beleving, maakt ons wijs dat er heel veel ‘moet’. Dat leeft volgens alle plaatjes waar we waarde aan hebben gehangen en in zijn gaan geloven.
Maar jouw ‘natuur’, je natuurlijke staat van zijn, je ware zelf, dat wat nooit verandert, hoe je het ook wilt noemen, heeft niets nodig om te ‘zijn’ of ergens te komen. Steeds vaker ervaar ik hoe het is om te leven vanuit die plek, verbonden met mijn ‘ware zelf’.
Ik zie het dan ook als de kunst van het leven om meer en meer te leven vanuit ontspanning in verbinding met wie ik ten diepste ben. Door steeds te zien wat ik denk en geloof over mezelf. Dit lukt alleen maar door je bewust te zijn en je aandacht hierop te richten. Door te leven in het moment.

Doe jij nog vaak hard je best? Welke overtuiging zit daar bij jou achter? Wie zou jij zijn zonder deze overtuiging?
Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaring.