Deze keer deel ik graag een tekst met jullie van Leyla Ailin.
Wat ben je dapper om te durven vertragen. Voor het niet afmaken van die
to-do lijst.
Wat ben je moedig om die finishlijn niet te halen, omdat je lichaam
‘genoeg’ zegt.
Hoe onbevreesd ben je, voor het kiezen van de stilte van je ziel boven
die stemmen die je altijd naar meer vragen.
Hoe gedurfd, hoe rebels, jij daar, je eigen natuurlijke ritme erend,
ingaand tegen de halsbrekende snelheid van de maatschappij.
We hebben de neiging om helden te maken van degenen die hongerig zijn
naar ambitie, altijd maar doorgaan, altijd meer willen presteren.
We applaudisseren voor degenen die weigeren te stoppen of te rusten. Die
zichzelf zo hard pushen dat ze daarbij hun lichaam, ziel en hart opofferen.
Deze gedrevenheid kan soms heldhaftig zijn. Het kan nodig zijn voor ons
voortbestaan of het grotere goed.
Maar….
Laten we in plaats daarvan helden maken van degenen die durven te
vertragen.
Van hen die naar hun lichaam luisteren, die niet streven naar meer dan
wat de ziel echt nodig heeft.
Laten we helden maken van degenen die niet forceren of pushen, maar zich
overgeven aan elk moment dat zich opent.
Laten we applaudisseren voor degenen die misschien niet zo gedreven zijn
naar succes zoals we het kennen, maar in plaats daarvan iets dieps en subtiels
koesteren en nodig zijn.
Laten we degenen vieren die dapper genoeg zijn om te stoppen met al het
doen, zelfs voor een seconde, en durven te zitten met zichzelf en met de pijn
in hun hart. Een taak die velen moeilijker vinden dan het beklimmen van de
hoogste top.
Laten we helden maken van hen die zichzelf respecteren met alles wat is.
Van hen die niet in staat zijn om de drukte van onze tijd bij te houden, maar
toch op elk diepgaand, noodzakelijk moment verschijnen.
Het is echt een daad van moed en rebellie om zoiets te doen, in een
wereld die van je eist dat je je verzet tegen je eigen ik, je eigen ritme, je
eigen ziel.
En de paradox is, dat vaak wanneer we stoppen met ons onophoudelijke
doen, zelfs voor een minuut, en luisteren naar die stille stem van binnen, we
ontdekken wat we echt moeten doen, en wat in plaats daarvan kan wegvallen.
We eindelijk de roep horen om wat onze ziel dient en wat dan de wereld
zal dienen. Niets meer, niets minder.
Wees zachtmoedig.
Wees een nieuw, een rustiger soort held.
Weinigen zullen misschien applaudisseren, maar je ziel zal dat zeker
doen.
Door: Leyla Aylin
