Surrender some more…
Afgelopen zaterdag werd ik wakker met pijn in mijn rug.
Pijn die ik nog niet eerder heb gehad en die me deed beseffen hoe vaak ik per nacht draai.
Want dat ging nu niet.
Wat er vervolgens in mijn hoofd gebeurde was ook erg grappig. Mijn raderen gingen op volle toeren draaien en bedenken wat er toch gebeurd was wat dit veroorzaakt heeft.
Ook allerlei gedachten en oordelen als: waarom heb ik dit, ik doe toch elke dag yoga, ik heb toch niks geks gedaan, ik heb geen stress.
En natuurlijk: hoe kom ik hier zo snel mogelijk vanaf. Moet ik niet bewegen of juist wel? Waar zit het precies, want dan weet ik misschien wat het is en wat ik eraan kan doen.
Deze dagen ben ik me heel bewust geweest van al deze gedachten die met me aan de haal wilde gaan.
En in plaats van dat ik hier in mee ben gegaan ben ik gaan oefenen met ‘overgave’.
Oké, er is ongemak in de rug.
Ik heb mezelf steeds afgevraagd: hoe voelt het NU en wat wil ik NU?
Van moment tot moment geprobeerd en dan steeds voelen. Beginnen aan een wandeling en dan kijken hoe het gaat, met de mogelijkheid om ook weer anders te besluiten.
Yoga doen om te voelen en met aandacht bij het lichaam te zijn. Wat kan er NU wel?
En ook lachen. Het niet te zwaar maken. Het was af en toe best grappig als ik niet meer van de bank af kwam of met mijn dochter de auto in stapte en ik eigenlijk niet wist hoe ik dit moest doen.
Het was een hele mooie mindfulness oefening.
Eentje die ik graag met jullie wil delen omdat je er wellicht iets aan hebt wanneer jij even in een situatie zit die je dwingt om lief te zijn voor jezelf.
Om te zien dat wanneer er iets is wat we niet willen en niet fijn is, je geneigd bent om in een doe-modus te schieten. Oplossingen bedenken om hier zo snel mogelijk uit te komen. Hoe kom ik hier weg?
Maar juist door me over te geven en bereid te zijn het te ervaren en het er te laten zijn zorgde het ervoor dat het met een paar dagen helemaal over was.
Was het hierdoor sneller over dan dat ik wel in de doe modus was mee gegaan? (lees fysio, medicijnen oid) Dat weet ik niet. Maar wat ik wel weet is dat de ervaring zelf nu helemaal niet zo erg was.
Doordat ik bereid was het te voelen en het er te laten zijn. Ik wilde het niet weg hebben.
Wanneer je je overgeeft ontstaat er ruimte.
Ruimte om te veranderen.
Ruimte om er anders naar te kijken.
Ruimte om er anders mee om te gaan.
Ruimte om te voelen en vriendelijk te zijn.
Hopelijk helpt dit jou ook, wanneer je ervaart dat iets niet lekker loopt en/ of je ongemak ervaart.
Liefs, Nathalie
PS Soms zie je het zelf niet, omdat je helemaal in de ervaring zit en dan kan het fijn zijn om iemand te hebben die kan spiegelen. Die je kan helpen te laten zien wat er gebeurt. Heb je hier behoefte aan? Misschien is een coachingssessie dan wel wat voor jou. Je kan altijd vrijblijvend contact opnemen.
