Zelfacceptatie is iets anders dan toegeeflijkheid

Je bent precies goed zoals je bent!
Dit kun je oprecht zo voelen wanneer je dit tegen iemand zegt om wie je geeft.
En hoe vaak zeg je dit tegen jezelf?

Zelfliefde of zelfacceptatie is vaak toch een stuk moeilijker. Het voelt misschien als onnodig, te soft, misschien wel egoïstisch… of zou het ons toch ook wel iets kunnen brengen in het dagelijks leven.
Zou het niet iets meer teweeg kunnen brengen dan doorschieten in een vorm van toegeeflijkheid.

Want toegeeflijkheid heeft niets te maken met zelfacceptatie. Toegeeflijkheid is meer een vorm van een excuus verzinnen of misschien juist wel zelfmedelijden.  Zelfliefde en zelfacceptatie gaan veel meer over echt durven kijken naar jezelf. Maar dan wel op een vriendelijke en bemoedigende manier.
Je hoeft niets te verbloemen. Je bent volledig eerlijk naar jezelf en omarmt als het ware alle imperfecties. Hierdoor hoef je jezelf ook niet tegen te houden en ben je beter in staat om fouten te maken en te leren.

Zelfacceptatie en compassie hebben ook te maken met ruimte maken voor dat wat er is en dit erkennen. Het gaat niet persé om investeren in tijd voor jezelf om bijvoorbeeld te relaxen wanneer er op dit moment niks te relaxen valt. Het gaat erom dat je datgene aandacht geeft wat voor je neus staat. Of het nou leuk is of niet.
Je hoeft het niet te verbloemen en je hoeft jezelf ook niet heel streng toe te spreken. Je hoeft alleen maar te benoemen en te erkennen hoe het NU is. Zonder hierover te oordelen of het anders te willen hebben.
En dan zul je zien dat het volgende moment zomaar weer anders kan zijn.

Wat beoefen jij? Zelfacceptatie of toegeeflijkheid?