Zie jij jouw verlangen?

Blog 31 oktober - 2018

Kennen jullie Toon Tellegen? Ik heb nog geen boeken van hem, maar deze staan zeker op mijn verlanglijstje.

Vandaag hoorde ik dit verhaaltje van Toon over mier en eekhoorn:

Een gevaarlijk potje
Toen de mier en de eekhoorn vijf beukennoten, drie borden room, een taart en twee puddingen hadden gegeten zei de eekhoorn:
“Ik heb nog een klein potje honing. Zal ik dat maar bewaren?”

“Dat is goed”, zei de mier die bij hem op bezoek was. Zij konden zich niet goed meer verroeren en keken langdurig naar het plafond boven hun hoofd, maar na een uur vroeg de mier: “Hoe groot is dat potje eigenlijk, eekhoorn?” “Klein”, zei de eekhoorn en hij wees met twee vingers aan hoe klein. “Ja, zei de mier, “dan kan je het beter bewaren.”

De eekhoorn knikte.

“Heb je het allang?”, vroeg de mier. “Tamelijk”, zei de eekhoorn. “Hoe lang bewaar jij zo’n potje meestal?”, vroeg de mier. “Dat ligt eraan”, zei de eekhoorn. “Ik bewaar ze nooit lang”, zei de mier. Even zweeg hij, toen zei hij: “Maar dat zegt natuurlijk niets.”

Een tijdje later vroeg hij wat voor honing het was, en weer later waarom de eekhoorn het eigenlijk wilde bewaren en voor wat voor gelegenheid. “Dat weet ik niet”, zei de eekhoorn, “vind je dat raar? “Ja”, zei de mier, “dat heeft iets raadselachtigs.” “O”, zei de eekhoorn.

Niet lang daarna vroeg de mier of hij het potje even mocht zien. De eekhoorn haalde het te voorschijn. De mier bekeek het langdurig. Af en toe knikte hij even veelbetekenend. “Het is een gevaarlijk potje, eekhoorn”, zei hij, “een heel gevaarlijk potje. Dat kan je wel zien. We moeten het òf nu opeten òf zo goed opbergen dat we het vergeten. Anders delven we het onderspit.”

“ Het onderspit?”, vroeg de eekhoorn. “Ja”, zei de mier. “Zo heet dat. Het onderspit. En dat is niet leuk!”

Hij keek heel ernstig en bezorgd. Het potje zo goed opbergen dat ze het zouden vergeten – dat was onmogelijk, meenden zij. En dus maakten ze het open en aten de honing vliegensvlug op.

Pas daarna voelden zij zich weer veilig en gerust.

Herkenbaar?
Misschien is het nog wel het makkelijkst om dezelfde vergelijking te maken. Wanneer je iets in huis hebt wat heel erg lekker is en je ziet het ineens liggen of het komt in je op.
Dan begint het knagen. Het gaat je achtervolgen.
Zo ook in dit verhaaltje.
Het verhaaltje gaat over iets verlangen, begeren, iets achterna lopen, iets najagen, je laten meenemen, erin opgaan…..
Het niet los kunnen laten, het blijft maar aan je plakken.

Dat is wat er heel vaak met ons gebeurt. Onze geest wordt steeds naar iets toe getrokken en we hebben het gevoel dat we er iets mee moeten voor we ‘het onderspit delven’.

Maar is dat echt zo? Moet je er echt iets mee? Moet je altijd reageren op impulsen?
Ik nodig je uit om dit te gaan herkennen bij jezelf. Kijk maar eens of je kunt zien wanneer dit bij jou gebeurt. Niet alleen met eten dan hè, maar ook met andere verlangens en impulsen.

En wanneer het dan gebeurt en je mag er naar kijken, misschien verandert het gevoel van verlangen dan wel…..

Liefs, Nathalie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer blogs